O tocón da cociña

Fito o tocón da cociña. Neste tocón sentaba o meu pai. O descubrín moitas veces pola mañanciña, silandeiro. Fumaba o seu charuto de tabaco bruno i ollaba para os canarios. Bebía un mate amargo; costume da comarca de El Bolsón e da soedade. Cando eu espertaba xa ía tempo que el ficaba alí. Silandeiro, latricando coas pantasmas. Seguro que tiña as imaxes da rúada das Xás, dos nubeiros, dos trasnos. Nada máis víame, alcendíanse os seus ollos, abandoaba os deuses penates, o esquecemento, a mar insondábel, a Cordilleira dos Andes. Agora decátome delo. Recén agora, cando descubro o tocón no mesmo curruncho onde el sentaba. -Pasaran máis de trinta anos- Máis. Por que hoxe?, pregúntome. Daquela citaba a Cervantes ou a Shakespeare. As veces preguntábame se eu gostaría xantar unhas lentellas ou se o domingo íamos ver aos Demos Vermellos [1], na Visera. O tocón está alí. De pe eu o enxergo. Paréceme escoitar un prego que non entendo non, engaiolado pola minguada cunca da ialba e da noite. Un canto afogado ou hino xorde nalgures. Non sei se o que evoco é real, se todo non é máis cunha viaxe ao país dos soños. Se iste home ergueito, casado e pai de fillos, que voltou ao Principado de Espenuca, que escribe cantigas, non foxe do abismo, da lingua velenosa e do desacougo. As veces fica ensimesmado, coma aquela cadela fidel que albiscaba os seus ollos.

Carlos Penelas
Bós Aires, decembro de 2009

[1] Diablos Rojos: Denominación popular de los jugadores de Independiente de Avellaneda, en Buenos Aires.

Encontro

Hoxe viñeches verme, Nai.
Eu lía cando sentaches
-chea de decoro, nobre no desvelo-
na antiga cadeira de carvallo.
Pedíchesme repetir aquel conto;
na miña nenez, as vegadas facíache sorrir.
Encardineino coma só pode facelo un home
que deixou de crer en certas profecías,
cando a piedade botou fóra as pantasmas do seu reino.
Díxenche, ademáis, que decote
nas azas da saudade do serán
na cachoeira das sombras,
lembraba o teu pasamento coma unha lonxanía.
E asemade dixen que o pior
non fora ise fío lene da lembranza
nin o desvelo do muro,
nin a eternidade nin o desacougo da ialma.
O pior, o pior… Nai,
(lembro que o confeséi marmurando)
fora que non pudeches máis matinar en min
agora facíase imposíbel a túa vixilia.
Logo, acomodaches a túa mantiña
e os teus ollos esvararon no abismo dos meus.

Carlos Penelas
Bós Aires, xaneiro de 2010